Uit het notitieboekje van meester Cox van de Leonardo-klas: bruggenbouwer

Weer een dag vol gezwets, gezwam en oeverloos gepalaver. Nog voor de lessen begonnen, was het al raak. Jantje Muijtjens en Jan-Willem Pieters zijn elkaar op de speelplaats te lijf gegaan. De arme Carla stond ertussen en probeerde het nog te sussen, maar tevergeefs. Uiteindelijk heeft gymleraar Guyt de twee uit elkaar getrokken. Kennelijk had Jan-Willem Jan weer eens voor Mao Tse Tung uitgemaakt. De angst voor het rode gevaar zit bij die familie in de genen.

Tot overmaat van ramp moest ik het lesprogramma ook nog helemaal omgooien. Eigenlijk zou Els Meewis vertellen over haar bezoek aan de kapel van Pater Karel, maar het Hoofd der School had weer iets nieuws bedacht. Mijnheer Meekels wilde zijn midtermreview van de prestaties delen met de klas. Daarvoor had hij Marlies een stuk of honderd Excel-sheets laten maken met leuke rode, groene, gele en blauwe kleurtjes. De kinderen moesten die doorlezen en mochten daarna aan mijnheer Meekels zeggen wat zij zelf van de prestaties vonden. Volgens mijnheer Meekels was dat goed voor de verinnerlijking van het probleembesef door de klas.

Dat hebben we geweten. Huub Lemmens, Fransje Wagemans en Jan-Willem Pieters maakten allemaal heel vervelende opmerkingen over de school. En Hansje Lutgens stelde zelfs ten overstaan van de rest van de klas mijn functioneren aan de kaak. Ik zou tekortschieten in mijn rol als bruggenbouwer. Hij formuleerde zelfs drie verbeterpunten. De brutaliteit! Mijnheer Meekels was er heel erg kwaad over en zei nog dat hij het niet accepteerde. Maar toen stond Piet Veugen op en riep: “Dat zal mij worst wezen!” Stelletje hoogbegaafde etters. En ik was natuurlijk weer vergeten het rietje mee te nemen.

Al met al een klote hele vervelende dag. Op deze manier zullen we nog wel lang onder repressief toezicht van de inspectie blijven staan. Snel een plaatje opzetten. Normaal pep ik mijzelf altijd op met Rowwen Hèze, maar vandaag vind ik toch meer troost bij Peter Maffay:

Über sieben Brücken musst Du gehn
Sieben dunkle Jahre überstehen
Sieben mal wirst Du die Asche sein
Aber einmal auch der helle Schein